เช้าวันอาทิตย์วันหนึ่ง ผมได้รับโทรศัพท์จากพี่คนหนึ่งครับใจความดังนี้ครับ

พี่คนนั้น : สวัสดีจ้า พอดีพี่มีเพื่อนคนหนึ่งเพิ่งกลับมาจากอเมริกา เค้าอยากได้ พระพิฆเนศวร์องค์นึง หาให้พี่หน่อยได้มั้ย เอาแท้เลยนะ
ผมเอง : อ่อได้ครับ เค้ามีงบเท่าไหร่ครับ
พี่คนนั้น : สองพันนะน่าจะได้
ผมเอง : งั้นเดี๋ยวผมลองหาแล้วดูราคาให้ก่อนครับ (จากนั้นผมก็เดินหาของ พอดีไปเจอพิฆเนศวร์ เป็นเหรียญเงินรีรูปไข่ ออกกรมศิลปากร แต่จำไม่ได้ครับว่าปีอะไร ผมก็เลยถามราคาไว้คือ 1800 ครับ จากนั้นผมก็วางและรีบโทรไปหาพี่คนนั้น) พี่ครับผมไปเจอเหรียญพระพิฆเนศวร์ ราคามันอยู่ที่พันกว่านะครับ ออกที่กรมศิลปากรเลย)
พี่คนนั้น : ง้านพี่เอาองค์นั้นแหละ
ผมเอง : ง้านเดี๋ยวผมเอาไปให้นะครับ (ผมก็เลยเดินตรงไปหาพระองค์นั้นอีกครั้งแล้วลองต่อราคาดูครับ)

ผมเอง : พันห้าได้มั้ยครับ
คนขาย : คนขายครับทำหน้าไม่พอใจ คล้าย ๆ เจ็กงก แล้วส่ายหัวครับ แล้วเสียงแข็งใส่ผมบอกว่าไม่ได้
ผมเอง : งั้นพันหก ได้มั้ย
คนขาย : มันก็ยังทำหน้าไม่พอใจแล้วส่ายหัว
ผมเอง : ผมเริ่มชักไม่ค่อยพอใจละครับนี่ถ้าพี่เค้าไม่สั่งมาผมก็ไม่เอาหรอกครับ และบอกว่า งั้นพันเจ็ดแล้วกันครับ
คนขาย : มันก็ยังบ่นพึมพัม เหมือนเราต่อมันน่าเกลียด แล้วทำหน้าไม่พอใจ
ผมเอง : ผมก็ชักจะเริ่มมีอารมณ์แล้วด้วย เลยตัดสินใจวางพระแล้วเดินออกมาทันที แล้วลงเดินหาดูใหม่ครับ โอ้ยแม่เจ้า มีอยู่เจ้านึงเป็นเด็กหนุ่ม ๆ มีแบบนี้ เหมือนกันแป๊ะเลยครับ ผมเลยลองถามดูเท่าไหร่ครับองค์นี้
คนขาย2 : สามร้อยครับ
ผมเอง : พอดีผมเห็นมันมี 2 เหรียญครับเลยต่อดู 2 องค์ ห้าร้อยนะ ได้มั้ย
คนขาย2 : ได้ครับพี่
ผมเอง : จานั้นผมก็ไม่รอช้าไปหากรอบเงินมาใส่ให้ครับแล้วก็เอาไปให้พี่เค้าสรุปเค้าชอบมากครับและบอกว่าสวยมากเลยเอาขึ้นคอทันทีเลยครับ

ท่านใดที่เป็นคนหาของนะครับอ่านแล้วลองพิจารณาดูนะครับว่าผมต่อน่าเกลียดมั้ย?